اخلاق جمع خلق است و در لغت به معنای خوی های « ...معنوی ، طبیعت باطنی یا سرشت درونی » است  . و اخلاقیات در لغت به معنای « منسوب به اخلاق و علم اخلاق است » و« مطالعات و نوشته های اخلاقی را نیز در بر می گیرد »  . علم اخلاق علمی است که از انواع صفات خوب و بدی که از افعال اختیاری انسان ناشی می شوند ، بحث   می کند و به طور کلی ، افعال و اعمال را در دو زیر شاخه خوب و بد تقسیم می نماید . « ژکس » علم اخلاق را تحقیق در رفتار آدمی بدان گونه که باید باشد ، می داند و از آنجایی که در این علم ، قواعد و دستورهایی برای عمل ، مقرر می دارد ( مانند منطق و زیبایی شناسی ) آن را علمی دستوری می داند .اما فلسفه اخلاق علمی جداگانه است که در مورد چرایی خوبی یا بدی یک عمل بحث می کند و ملاک های لازم برای چنین تبیینی را مشخص می کند .  بنابراین « اخلاق شاخه ای از فلسفه است که به مطالعه سرشت و معیارهای تشخیص حق و باطل ، وظایف  ارزش ها و حیات خیر و اصول مربوط به آنها می پردازد ، علم اخلاق ، زندگی را مورد توجه قرار می دهد و معمولا ً بدون روی آوری به ارایه پند هایی در خصوص صفات قطعی ، همواره رابطه مناسبی با اصول علمی  در سطح سیاست گذاری ها داشته است ، از این رو ، اصول علم اخلاق لزوماً زیر مجموعه فلسفه اجتماعی و فلسفه سیاسی - یعنی رشته هایی که نهایتا ً دغدغه اخلاق ، کردارها و انواع صورت بندی اجتماعی را    داشته اند - قرار نمی گیرد . به بیان ساده تر « اخلاق » تعبیری است راجع به اخلاقیات جوامع گوناگون یا معیارهای اخلاقی مطرح در رفتار آنان . از این نظر ، اخلاق به همان اندازه بشریت گونه گون است . نکته حائز اهمیت این است که اخلاق پیرامون این مفاهیم ، همواره در معرض ارزیابی اخلاقی ( چنانکه در بالا مطرح شد ) خواهد بود . جریانات اخلاق معاصر یعنی اخلاق قرن بیستمی تا چندین دهه ، حول فرا اخلاق ، یعنی حول محور پرسش هایی در خصوص عینیت و شأن گفتمان اخلاقی و ارزشی چرخیده و بحث در این باره همچنان پی گیری شده است . معرفت گرایان بر این باورند که زبان ، رهیافت اخلاقی و ارزش مجال حقیقت و ( گاه معرفت) است »  . به زعم برخی اگرچه اخلاق و توجه به آن همواره در زندگی بشر از سالیان دور مورد توجه بوده است چنانکه سقراط به عنوان اولین نمونه فیلسوف اخلاقی نیز تصور می شود ، اما به نظر   می رسد آنچه که در زندگی گذشتگان با نام « اخلاق » شناخته می شود بیشتر توجه به فضایل اخلاقی است تا خود اخلاق . « به بیان کلی ، یک فضیلت ، یک خصلت شخصی قابل تحسین یا مطلوب است ، اخلاق فضیلت ، شکلی از تامل و تفکر است که برای این قبیل فضایل شخصی ، مرتبه و موقعیت اساسی قائل است  [افلاطون ] فضیلت را معرفت یا بصیرتی نسبت به چیزی که حقیقتاً خیر است می داند » در چنین دیدگاهی شجاعت و توان رزمی ، فضایل مربوط به جنگ آوران اشرافی ، و وفا داری و حیا فضایل مربوط به زنان است . بنابراین به زعم جین پورتر « طی دوران جدید تا اواخر قرن نوزدهم فلاسفه اخلاق همچنان توجه زیادی را مصروف فضایل می کردند اما پس از این مقطع ، اخلاق کانتی و اصالت فایده ،  بر فلسفه اخلاق حاکم شدند و علاقه و اهتمام به فضایل به عنوان یک موضوع مستقل برای تأمل و تدبر رو به ضعف نهاد ...»  . به هر روی اخلاق با گذشت زمان وارد حوزه های گوناگونی شده و یا اینکه در حوزه های گوناگون کشف گردیده است ، بنابراین می توانیم از اخلاقیات حوزه های گوناگون یاد کنیم که به مرور ، در صدد گردآوری اصولی برای خود هستند چنانکه به عنوان نمونه در حوزه اخلاق تطبیقی « اخلاق دینی مشتمل بر اصولی اخلاقی است که در بنیاد ادیان قرار دارند و معیارهایی برای رفتار مجاز و غیر مجاز ارایه می کند این نوع اخلاق [ غالباً ] از دینی به دین دیگر تغییر نمی کند ، تقریبا ً در همه ادیان اخلاقیات فردی » با اصولی ساده شروع می شود . چنانکه در بسیاری از ادیان و یا آیین های اخلاقی تأکید می شود که  با افراد چنان رفتار کنید که مایلید با شما آن گونه رفتار نمایند . این قاعده طلایی را می توان در بطن بسیاری از توصیه های ادیان مشاهده کرد . چنانکه همین قاعده طلایی در مکتب هندوئیسم این گونه آمده :« به دیگران آسیب نرسان ، با فکر و عمل بدان ها صدمه ای وارد نکن و واژه ای مگو که باعث درد و رنج آنها شود » یا « فرد نباید با دیگران چنان رفتار کند که مورد تأیید خودش نیست . این مبنای اخلاقی است . هر رفتاری که این مبنا را نداشته باشد خود خواهانه است » « با عشق به همنوعان و خدا نجات خواهیم یافت » .در ادیان و مکاتب دیگر هم ، چنین توصیه هایی به چشم می خورد :

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: