امانوئل کانت جزء گروه فیلسوفانی دسته بندی می شود که به ایدئالیست شهرت دارند ، فلسفه ایده آلیسم به رابطه عین و ذهن می پردازد و«.. داوری (j ) را محصول تبعیت ماده ( o) از ذهن (s ) فرض می نماید و در این زمینه نقش اصلی را به ذهن اختصاص می دهد و بر این اساس معتقد است تنها مرجع قابل قبول برای شناخت ، عقل انسان است ، چنانکه پایه گذار اصول اخلاقی بشر را نیز صرفاً عقل انسانی می داند . بنابراین در قدم نخست معتقد می شود که « هیچ چیز را در جهان و حتی بیرون از جهان نمی توان در اندیشه آورد که بی قید و شرط خوب دانسته شود ...»  و در گام بعدی این دیدگاه را مطرح می کند که عقل آدمی حتی در معمولی ترین افراد باهوش متوسط وسیله ای است که می تواند به پایه های بلندی از درستی و کمال برسد و در عین حال تصریح  می کند که یک اصل اگرچه در شرایطی می تواند خوب تصور شود ، اما این خوب بودن نمی تواند همواره صورتی مطلق داشته باشد . « دلیری و همت در بسیاری از جهات خوب است ولی اگر درست استفاده نگردد ، بد و زیانبار خواهد شد و خصلت و نتیجه زیانباری خواهد داشت »  .

 سقراط معتقد است اول خود را بشناس تا خدا و جهان را بشناسی و این سخن به این مفهوم است که انسان جزیی از ذات خدا و عالم است ، و حتی چیزی فراتر از آن عالم و خدایی است در ابعاد کوچک . پس می توان به روش استقرایی از شناخت انسان به شناخت عالم و نهایتا ً خدا رسید ، بندیک ( باروخ) اسپینوزا (1677-1632) فیلسوف قرن هفدهم با وارونه کردن اصل استقرا مدعی است به روش قیاسی  برای شناخت خود باید ابتدا خدا  را شناخت چرا که وی این ایده را بدیهی می دانست که « ...چون سلسله معلول ها را نسبت به علت ها در نظر آوریم ، ناچار می رسیم به آنکه قائم به ذات ، یعنی خود ، علت خود است »  . وی نام فلسفه اخلاقی  خود را« اتیک » می گذارد اما این کتاب بر خلاف نامش بیشتر متافیزیک است و فلسفه اخلاقی جایی در آن ندارد .

   اخلاق مفهومی است پیچیده که به واقع ارایه تعریفی از آن به گونه ای که  همه در آن اتفاق نظر داشته باشند ، دور از دسترس می نماید ، و البته این مشکل در مورد بسیاری دیگر از مفاهیم علوم انسانی و اجتماعی نیز وجود دارد ، اما به هر روی اخلاق نیز همانند بسیاری مفاهیم دیگر دارای یک ساختار معنایی کلی است که از رهگذر آن ، این امکان حاصل می شود تا در تحلیل های خود صورتی کلی از معنای مفهومی آن را به کار بریم . بنابراین اخلاق را در کلی ترین صورت خود ، به واسطه صورتی سه گانه از تعریف - یعنی تعریف لغوی ، تعریف مفهومی و تعریف عملی یا کاربردی- می توان تعریف کرد . 

 بی شک فرهنگ و ارتباط آن با توسعه از دغدغه های اساسی بسیاری از جوامع ، به خصوص جوامع در حال توسعه یا جهان سوم است ؛ جوامعی که دوران گذار خود را سپری می کنند و با فراز و نشیب های فراوانی سعی در جدایی و کنده شدن از زیر ساخت های سنتی و قدم گذاردن در پیشرفت و توسعه دارند . همواره در این مسیر سوالاتی اساسی مطرح می شود مانند این که اساساً فرهنگ جوامع در این فرایند چه جایگاهی دارد؟ و یا به عبارتی ، نقش فرهنگ در توسعه تا چه میزان است ؟ و اینکه آیا برای رسیدن به پیشرفت و دستیابی به زمینه های مختلف توسعه بایستی در چهارچوب تئوری نوسازی حرکت کرد و اقدام به تجهیز و مدرنیزاسیون ارکان و اجزاء جامعه سازنده کرد؟ ( و تصور بر این است در این راستا فرهنگ به شکل خود به خودی ، عناصر زاید حذف را کرده و در صورت ضرورت عناصر فرهنگی نوین مورد نیاز را به خود جذب خواهد کرد) و یا اینکه دست به یک تحول ، تغییر و انقلاب فرهنگی زد و ؟ و در نهایت آیا فرهنگ باعث پیشرفت می شود و یا اینکه پیشرفت موجب شکوفایی فرهنگی می شود ؟